Aktualności

Uroczystość Wszystkich Świętych jest naszym szczególnym świętem. Ma to szczególny związek z tytulacją naszej kaplicy- Świętych Obcowania. Jest to dla nas zaproszeniem do świętości.

Pod spodem zamieszczamy fragmenty adhortacji apostolskiej „Gaudete et exsultate” Ojca świętego Franciszka. Zapraszamy do lektury…

…chciałbym przede wszystkim przypomnieć

o powołaniu do świętości, które Pan kieruje do każdego z nas,

o tym wezwaniu, które kieruje też do ciebie:

“Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty” (Kpł 11,44; 1P1,16).

Sobór Watykański II powiedział to dobitnie:

“Wszyscy wierni, wyposażeni w tyle tak wielkich środków zbawienia,

we wszystkich sytuacjach życowych i w każdym stanie powołani są przez Pana,

każdy na właściwej sobie drodze,

do doskonałej świętości, jak sam Ojciec jest doskonały”.

Słowo “szczęśliwy” lub “błogosławiony” staje się

synonimem słowa “święty”,

ponieważ wyraża, że osoba, która jest wierna Bogu

i żyje Jego słowem,

osiąga prawdziwe szczęście, dając siebie w darze.

Błogosławieństwa nie są bynajmniej czymś lekkkim ani powierzchownym.

Wręcz przeciwnie, możemy nimi żyć tylko wtedy,

gdy Duch Święty przenika nas całą swoją mocą

i uwalnia nas od słabości egoizmu, lenistwa czy pychy.

Kiedy odczuwasz pokusę, by zaplątać się w swoją słabość,

podnieś oczy ku Ukrzyżowanemu i powiedź:

“Panie, jestem biedakiem,

ale Ty możesz dokonać cudu uczynienia mnie troszkę lepszym”.

W świętym i składającym się z grzeszników Kościele

znajdziesz wszystko, czego potrzebujesz, aby wzrastać ku świętości.

Pan napełnił go darami ze Słowem, z sakramentami, sanktuariami,

życiem wspólnot, świadectwem swoich świętych

i wielopostaciowym pięknem, które pochodzi z miłości do Pana

“jak oblubienica strojna w swe klejnoty” (por. Iz 61,10).

„Jestem tylko słabym i bezsilnym dzieckiem, ale to właśnie ta moja bezsilność dodaje mi odwagi, by ofiarować się jako żertwa Twojej Miłości, o Jezu!” ( B 3r )

Szczególnie lubiła obrazek przedstawiający dziecko siedzące na kolanach Zbawiciela i starające się dosięgnąć i pocałować boskie Jego oblicze. ( RW I )

Św. Tereso – módl się za nami.

„Ten, którego królestwo nie jest z tego świata ( J 18, 36 ), ukazał mi, że prawdziwa mądrość polega na tym, by chcieć być nieznanym i za nic uważanym i szukać radości we wzgardzie samego siebie.” ( A 71r )

To jest rzeczywiście prawdą: pragnęła być kochaną i podziwianą w niebie, bo na ziemi szukała tylko tego, by być uważaną za nic. Ileż to razy mówiła mi, że „wzgarda wydawałaby się jej zbyt chwalebna, ponieważ na to, by móc być pogardzanym, trzeba być znanym, ona zaś pasjonowała się tym, by być zapomnianą!” ( RW I )

Św. Tereso naucz nas dbać jedynie o to, aby sprawiać radość Jezusowi.

„Dobre to dla nas, a nawet konieczne, by czasem zobaczyć, że upadliśmy, stwierdzić naszą niedoskonałość; przyniesie to nam więcej dobra niż radość z postępu.” ( RWN )

W pouczeniach udzielanych każdej nowicjuszce, zawsze powracała do pokory. Dla niej celem wychowania było nauczyć nas tego, byśmy nie tylko nie martwiły się naszymi słabościami, ale raczej się nimi chlubiły…
„Jakże słodko jest czuć się słabą i małą!” – powtarzała. ( RW I )

Św. Tereso naucz nas być tak małymi, abyśmy naszych bliźnich widzieli
„na tle nieba”.

„Jakaż to słodka radość myśleć, że Pan Bóg jest sprawiedliwy, to znaczy, że bierze pod uwagę nasze słabości i że doskonale zna ułomność naszej natury. Czegóż więc miałabym się lękać?” ( A 83r )

Mówiła mi:
„Zbyt oddajesz się temu, co czynisz, tak jakby każda rzecz była twoim ostatecznym celem, a ty masz nadzieję, że go dosięgniesz; jesteś zdziwiona gdy upadniesz. Trzeba zawsze być przygotowanym na upadek. Zajmujesz się przyszłością, jak gdyby ona od ciebie zależała, rozumiem więc twój niepokój; w każdej chwili mówisz sobie: O! mój Boże, jaki będzie wynik mej pracy? Każdy człowiek stara się przewidywać przyszłość, to jest rzecz zwykła, jedynie ubodzy duchem nie przewidują niczego naprzód.” ( RW I )

Św. Tereso naucz nas powierzać wszystko w ręce Boga.

„Chcąc skorzystać ze skarbów dobroci i miłosiernej miłości Jezusa, trzeba się upokorzyć, uznać swoją nicość, a tego wiele dusz nie chce czynić…”
( L 231/261 )

Żyła z dnia na dzień, nie robiąc duchowych zapasów, tak jak małe dzieci, które nie posiadają niczego na własność i zależą zupełnie od swych rodziców.

„Trzeba – mówiła – czynić wszystko, na co nas stać, dawać bez liczenia, wyrzekać się siebie ustawicznie, jednym słowem, dowodzić swej miłości dobrymi uczynkami według swej możności. Ale w rzeczywistości to wszystko jest mało… kiedy zrobimy wszystko, co uważamy, że powinnyśmy były zrobić, trzeba koniecznie wyznać, że jesteśmy sługami nieużytecznymi, ufając przede wszystkim, że Pan Bóg da nam z łaski to wszystko, czego pragniemy.
W taki sposób ufają małe dusze, które biegną po drodze dziecięctwa. Mówię biegną, a nie odpoczywają.” ( RW I )

Św. Tereso pomóż nam w naszej słabości dostrzegać łaskę i dobroć Boga.

„Jakaż to niewypowiedziana radość, że dźwigając krzyż, odczuwamy naszą słabość!” ( L 59/82 )

Jej rozmowy o miłości i miłosierdziu Bożym były niewyczerpane. Jej ufność była niezłomna, a jeżeli od swej młodości pragnęła „stać się Świętą i to wielką Świętą”, jak oświadczyła w IV rozdziale swego Życia, to jej ambicją było zatracić się w nieskończonym bogactwie zasług Jezusa, które, jak mówiła, były jej własnością. Dlatego nawet najwyższe nadzieje nie zdawały się jej zbyt śmiałe. ( RW I )

Św. Tereso – módl się za nami!

„Jezus dawno już zapomniał o twoich niewiernościach; jedynie patrzy na twoje pragnienia doskonałości, żeby radować swoje Serce.” ( L 231/261 )

„Obecnie jest ci koniecznie potrzebne nie tyle praktykowanie cnót heroicznych, co nabycie pokory. Dlatego dobrze jest, że twoje zwycięstwa są zawsze zmieszane z porażkami, i to z rodzaju takich, o których nie możesz myśleć z przyjemnością. Przeciwnie, wspomnienie o nich upokarza cię, pokazując, że nie należysz do liczby dusz wielkich. Tyle jest na ziemi dusz, które nigdy nie cieszą się uznaniem otoczenia, a to nie dopuszcza im myśleć, że same posiadają cnotę, którą podziwiają u innych.” ( RW I )

Św. Tereso pomóż nam zwrócić się z ufnością do Boga, aby mógł On budować na naszej słabości.

„Wolę po prostu przyznać, że Wszechmocny uczynił wielkie rzeczy w duszy dziecka swojej Boskiej Matki, a największą z nich jest ta, że mu ukazał jego maleńkość i jego niemoc.” ( C4r )

Ta dusza, pełna męstwa, tak dalece nie ufała sobie, że czuła się zdolną do popełnienia najcięższych grzechów. Pod obrazkiem Jezusa Ukrzyżowanego napisała słowa, które wyrażają stałe usposobienie jej duszy: „Panie, Ty wiesz, że Cię kocham, ale miej litość nade mną, bo jestem grzeszna.” ( RW I )

Żeby postępować „małą drogą”, trzeba być pokorną,
ubogą w duchu i prostą.
Święta Tereso uproś nam tę łaskę.

„Każdego ranka postanawiam ćwiczyć się w pokorze, a wieczorem stwierdzam, że popełniłam jeszcze bardzo wiele uchybień z powodu pychy; na ten widok ogarnia mnie pokusa zniechęcenia, ale wiem, że to zniechęcenie jest także pychą; chcę więc, mój Boże, na Tobie samym opierać moją nadzieję…” ( M 20 )

„Ach! któraż dusza nie pragnie posiadać cnoty! To jest zwyczajna rzecz! Ale, jakże jest mało takich, które godzą się na to, że upadają, że są słabymi, że widzą siebie na ziemi i które godzą się na to i są z tego zadowolone, że i inni je również tam widzą.” ( RW I )

Św. Tereso uproś nam łaskę przyjęcia naszej słabości abyśmy
w pokorze pozwolili Bogu przemieniać nasze serca.